И жизнь была, и текла своим чередом. И были люди, и у каждого было дело свое. И призван был каждый на труд по силам его, и отдавал себя сколько мог. И не знали люди усталости, ибо незнакомо было им. И труд был в радость, ибо служил людям.
И был суетен мир, и шли войны из года в год, и земля ждала сева, чтобы давать плоды. И шел на сражение воин, чтобы родила земля, и выводил быков на поле пахарь, чтобы укрепить его.И было так издревне, и был на земле их мир и покой. И не единожды проходил тот воин мимо полей, и знал он крестьянина, приветствуя труд его.
И в один год не прошел мимо тот воин, и вместо него шел другой муж. И спрашивал его пахарь: “Где тот, чью силу знали многие царства?” И отвечал ему воин, помня о сотоварище: “Господу стал угоден он, потому и пал от рук вражьих. И призвал Господь иных на труд ратный, и не миновал я воли его. И как ты, ждал я прежде солнца, спеша в поля, и не обделен был благодатью. И заботило другое, но пришел ныне черед иному. И обязан я воздать благодати, и страданий не миную, не воздав. И благодать будет тебе, как в годы прежние, ибо и я призван ныне к защите”. И простились они с надеждой, веря в дело свое.
И на будущий год призван был пахарь к воинству, и знал, что умрет как те, кого видел. И смерть не пугала его, ибо помнил о начале и конце призвания. И полагался на Господа, помня о любви его к роду людскому. И платили любовью ему за призвание, ибо живы были, и были у жизни каждой свои плоды.
Եվ կյանքը, ինչպես միշտ, հոսում էր և հոսում: Եվ մարդիկ կային, և յուրաքանչյուրն ուներ իր բիզնեսը: Եվ յուրաքանչյուրը կանչվեց աշխատելու իր ուժի համաձայն և տվեց իրեն, որքան կարող էր: Եվ մարդիկ չգիտեին հոգնածությունը, քանի որ դա նրանց համար անծանոթ էր: Եվ աշխատանքը ուրախություն էր, քանի որ այն ծառայում էր մարդկանց: Եվ աշխարհը աշխույժ էր, և տարեցտարի պատերազմներ էին լինում, և երկիրը սպասում էր ցանքսին, որ պտուղ տա: Եվ մի զինվոր գնաց կռվի, որպեսզի երկիրը ծնվի, և հերկողը ցլերին դուրս տարավ դաշտ ՝ այն ամրացնելու համար: Եվ դա այդպես էր հին ժամանակներից, և նրանց խաղաղությունն ու հանդարտությունը տիրում էին երկրի վրա: Եվ մեկ անգամ չէ, որ այդ մարտիկը անցնում էր դաշտերը, և նա ճանաչում էր գյուղացուն ՝ ողջունելով նրա աշխատանքը: Եվ մեկ տարում այդ մարտիկը չանցավ, և նրա փոխարեն քայլեց մեկ այլ ամուսին: Եվ հերկողը հարցրեց նրան. «Ո՞ւր է նա, ում զորությունը գիտեին շատ թագավորություններ»: Եվ զինվորը պատասխանեց նրան ՝ հիշելով իր ուղեկիցին. «Տերը գոհ էր նրանից, ուստի ընկավ թշնամու ձեռքը: Եվ Տերը ուրիշներին կանչեց զենքի աշխատանքի, և ես չխուսափեցի նրա կամքից: Եվ ես էլ քեզ պես սպասում էի արևի առջև ՝ շտապելով դաշտեր, և չէի զրկվում շնորհքից: Եվ ինձ անհանգստացնում էր մեկ այլ բան, բայց հիմա հերթը հասել է մեկ այլին: Եվ ես պարտավոր եմ շնորհք տալ, և առանց փոխհատուցելու չեմ խուսափի տառապանքներից: Եվ շնորհը կլինի քեզ, ինչպես նախորդ տարիներին, որովհետև ես նույնպես կոչված եմ պաշտպանվելու »: Եվ նրանք հույսով հրաժեշտ տվեցին ՝ հավատալով իրենց գործին: Եվ հաջորդ տարի հերկողին կանչեցին բանակ, և նա գիտեր, որ ինքը կմեռնի իր տեսածների նման: Եվ մահը նրան չվախեցրեց, քանզի նա հիշեց իր կոչման սկիզբն ու վերջը: Եվ նա ապավինեց Տիրոջը ՝ հիշելով իր սերը մարդկային ցեղի հանդեպ: Եվ նրանք սիրով վճարեցին նրան իր կոչման համար, քանի որ նրանք կենդանի էին, և յուրաքանչյուր կյանք ուներ իր պտուղները:
